4.2 Dusza

Zgodnie z tym co przedstawiono powyżej, powinno być nie do przyjęcia, że człowiek posiada nieśmiertelną duszę lub jakąkolwiek część nieśmiertelności w sobie, daną mu naturalnie. Teraz postaramy się wyjaśnić nieporozumienia wyrosłe wokół słowa "dusza".

Hebrajskie i greckie słowa przetłumaczone jako "dusza" w Biblii (Nephesh i Psuche odpowiednio) przetłumaczone są również w następujący sposób:

Ciało

Tchnienie (oddech)

Stworzenie

Serce

Umysł

Osoba

On sam

Dusza więc odnosi do osoby, ciała lub samego siebie. Sławne (S.O.S.) Save Our Souls (Zbaw nasze dusze) znaczy "Zbaw nas od śmierci", Dusza jest więc tobą lub zsumowaniem wszystkiego co składa się na osobę. Zrozumiałe staje się więc, że wiele współczesnych wersji Biblii (np. N.I.V.) rzadko używają słowa dusza, tłumacząc je jako "ty" lub osoba. Zwierzęta, które stworzył Bóg określane są mianem "istot żywych ... wszelkiego rodzaju ... istoty żywe (Rdz 1:20,21). Hebrajskim słowem, które zostało przetłumaczono tutaj jako "stworzenie" jest słowo "nephesh", które również tłumaczone jest jako "dusza"; na przykład w Rdz 2:7: " ... i stał się człowiek duszą żywiącą". Człowiek jest więc "duszą" tak samo jak i zwierzęta są "duszami". Jedyną różnicą pomiędzy zwierzętami a człowiekiem jest to, że człowiek przewyższa zwierzęta pod względem umysłowym; stworzony jest na fizyczne podobieństwo Boga (Rdz 1:26, zobacz rozdział 1.2) i niektórzy ludzie powołani zostają do poznania Ewangelii, przez którą nadzieja nieśmiertelności staje dla nich otworem (2Tm 1:10). Jeżeli chodzi o naszą fundamentalną naturę i naturę naszej śmierci, nie ma różnicy pomiędzy człowiekiem, a zwierzęciem:-

"Los bowiem synów ludzkich jest ten sam, co i los zwierząt. Los ich jest jeden (zwróć uwagę na podwójny nacisk) jaka śmierć jednego taka śmierć drugiego ... w niczym więc człowiek nie przewyższa zwierząt .... Bo wszystko (tj. człowiek i zwierzęta) jest marnością. Wszystko idzie na jedno miejsce (grób). Powstało wszystko z prochu i wszystko do prochu znów wraca" (Koh 3:19,20). Natchniony pisarz Eklezjastes modlił się, by Bóg pomógł człowiekowi docenić ten trudny fakt "żeby wiedzieli, że sami przez się są tylko zwierzętami" (Koh 3:18). Należy więc oczekiwać, że wielu ludziom trudno będzie zaakceptować ten fakt. Rzeczywiście, może to być upokarzające, gdy zdamy sobie sprawę, że z natury jesteśmy zwierzętami, posiadającymi ten sam instynkt samozachowawczy, przeżycia najsilniejszego osobnika i prokreacji. Tłumaczenie N.I.V. Księgi Koheleta 3:18 podaje, że Bóg "sprawdza" człowieka ukazując mu, że jest on tylko zwierzęciem tzn. ci, którzy są wystarczająco pokorni, aby być Jego prawdziwymi lud"mi zrozumieją tę prawdę, a ci, którzy nie są, nie zaliczą tego sprawdzianu. Filozofia humanizmu - koncepcja głosząca, że człowiek posiada najwyższą wartość - cicho rozpowszechniła się po świecie w dwudziestym wieku. Doniosłym zadaniem jest pozbycie się sposobu myślenia, na który wpływ ma humanizm. Pomocne są jasne sformułowania Psalmu 39.5 : "bym wiedział jak jestem znikomy", "nie człowiek wyznacza swą drogę" (Jr 10:23).

Jedną z najbardziej podstawowych rzeczy, które znamy, jest to, że wszyscy ludzie - w istocie wszystkie "żyjące istoty" - w końcu umierają. "Dusza" wobec tego umiera. Jest to dokładne przeciwieństwo czegoś, co jest nieśmiertelne. Nic dziwnego więc, że więcej niż jedna trzecia użycia słów, które przetłumaczone są jako "dusza" w Biblii związane są ze śmiercią i zniszczeniem duszy. Fakt użycia słowa "dusza" w ten sposób wykazuje, że nie może to być coś co jest niezniszczalne i nieśmiertelne:-

- "dusza, która grzeszy, ta umrze" (Ez 18:4).

- Bóg może zatracić "dusze" (Mt 10:28). Inne cytaty mówiące o zniszczeniu duszy to : Ez 22:27; Prz 6:32; Kpł 2:30.

- Wszystkie "dusze", które były w mieście Hasor zostały zabite ostrzem miecza (Joz 11:11;por. Joz 10:30,39).

- "...każda dusza żywa zdechła w morzu" (Ap 16:3; por. Ps 78:50).

- często Prawo Mojżeszowe polecało, aby każda "dusza", która nie była posłuszna pewnym prawom była zabita (np. Lb 15:27,31).

- częste określanie duszy jako usidlonej lub uduszonej ma sens tylko wtedy, gdy zrozumiemy, że dusza może umrzeć (Prz 18:7; 22:25; Job 7:15).

- "duszy swej żywo zachować nie mogę" (Ps 22:29).

- Chrystus "wylał na śmierć duszę swoję" tak że jego "dusza" czy "życie" stało się ofiarą za grzech (Iz 53:10,12).

Większość wersetów, w których pojawia się słowo "dusza" ukazuje, że słowo to oznacza osobę lub istotę, a nie pewną nieokreśloną iskierkę nieśmiertelności w nas. Kilka oczywistych przykładów:

- "krew dusz ubogich" (Jr 2:34).

- "Jeżeliby też człowiek zgrzeszył, żeby słyszał głos blu"nierstwa... a nie oznajmiłby... albo je"liby... się kto dotknął rzeczy nieczystej... je"liby kto przysiągł, wymówiwszy usty" (Kpł 5:1-4).

- "Błogosław duszo moja Panu... i wszystkie wnętrzności moje... Błogosławże duszo moja Panu... Który nasyca dobrem usta twoje" (Ps 103:1,2,5).

- "Albowiem kto by chciał zachować duszę swą, straci ją: a kto by stracił duszę swą dla mnie i dla Ewangelii ten ją zachowa" (Mk 8:35). Udowadnia to dostatecznie, że dusza nie odnosi się do żadnego duchowego elementu w człowieku; tutaj "dusza" (greckie "psuche") oznacza czyjeś fizyczne życie i tak to tutaj przetłumaczono.